kattengejank

Ik zou heel graag mooi kunnen zingen. Vroeger dacht ik dat ik kon zingen. Tot ik mezelf een keer zingend op een cassettebandje opnam. Het was me meteen duidelijk. Geen volle zalen voor mij.

Misschien had ik meer moeten oefenen. Dat oefenen werd in de huiselijke situatie echter niet erg gestimuleerd. Als ik meezong met de radio, riep de hele familie in koor dat de muziek mooier klonk als ik niet meezong. Of ze verzochten me naar boven te gaan en daar verder te zingen.
De afgelopen jaren heb ik dan ook weinig gezongen. Dat is voor iedereen het beste.

Groot was mijn vreugde toen ik hoorde over het ritueel bij mijn ex-schoonfamilie. Op verjaardagen is het bij hen traditie de jarige zo vals mogelijk toe te zingen. Daar sloot ik me graag bij aan. Voor dag en dauw zong ik de valse longetjes uit mijn lijf. Geen gêne, voelde ik. Wat een bevrijding!

Toen mijn ex jarig was, was haar familie niet aanwezig. Dat heeft mij er uiteraard niet van weerhouden alle verjaardagsgerelateerde nummers die ik ken zo vals mogelijk ten gehore te brengen. Ze leek het te waarderen.

Zo niet de katten. De eerste paar minuten van mijn serenade keken ze me een beetje meewarig aan. Alsof ik niet goed bij mijn hoofd was. Die blik ken ik goed van ze. Alsof zij zo slim zijn, denk ik dan altijd maar. Dude loopt meerdere malen per dag langs zijn etensbakje om te kijken of daar op magische wijze kattenvoer is verschenen. Terwijl ik, de brenger van al het eten, me niet verroerd heb. Ik bedoel maar.

Na een paar minuten veranderde de meewarige blik in een gepijnigde. Dit 'kattengejank' vonden ze niet leuk meer. Toen de gepijnigde blik niet het gewenste resultaat had, grepen ze naar extreme maatregelen. Ze keken elkaar aan en produceerden de meest klaaglijke mauwtjes die ik ooit gehoord heb. Daar kon ik niet tegen op. Verschrikt hield ik mijn mond.

Als de meesters van kattengejank jou uitmauwen, weet je dat het tijd is. Tijd om de zangambities in de wilgen te hangen.