vreemde sollicitatie

Laatst moest ik voor een sollicitatiegesprek naar Den Haag. Den Haag ligt niet direct naast de deur en ik ben niet erg goed in vroeg opstaan. Maar nu ging toch echt om half zeven de wekker. Dat was even schrikken. Versuft stond ik op. Versuft kleedde ik me aan en at ik mijn brood. Versuft poetste ik mijn tanden. Versuft stapte ik op de fiets en reed naar het station. Je zou denken dat ik van deze activiteiten een beetje wakker was geworden. Helaas. Versuft stapte ik in de trein om na drie keer overstappen versuft op Den Haag Centraal uit te stappen.
Gapend liep ik de stad in. Na tien minuten had ik ruim op tijd mijn bestemming bereikt. Nu was het zaak het hoofd erbij te houden. Na drie keer diep in en uit ademen drukte ik op de bel naast de schuifdeuren. De deuren gingen open en ik stapte naar binnen.
Ik bevond me in een ruimte van zo'n vier meter breed en vijftien meter lang. Aan de linkerkant zat een deur met daarop de mededeling 'Verboden toegang'. Aan het eind van de gang zag ik spiegelende schuifdeuren. Terwijl ik op de deuren afliep dimden de lichten in de gang. Spooky. Vlak voordat ik tegen mezelf in de spiegelende deuren opliep, gingen de deuren open. Toen werd het pas echt vreemd.
Ik bevond me in een ruimte van zo'n vier meter breed en vijftien meter lang. Aan de linkerkant zat een deur met daarop de mededeling 'Verboden toegang'. Aan het eind van de gang zag ik spiegelende schuifdeuren.
'Wat gebeurt hier?', dacht ik. 'Ik word gek, hier was ik net ook al! Slaap ik nog? Of weer?'
Een beetje beduusd liep ik door. De schuifdeuren openden. En jawel!
Ik bevond me in een ruimte van zo'n vier meter breed en vijftien meter lang. Aan de linkerkant zat een deur met daarop de mededeling 'Verboden toegang'. Aan het eind van de gang zag ik spiegelende schuifdeuren.
Totaal paranoïde keek ik om me heen. Was dit een test? Zo uitdagend was de functie waarop ik kwam solliciteren nu ook weer niet. Het leek me een beetje overdreven een toekomstig webredacteur aan allerhande psychologische spelletjes te onderwerpen. Maar met de overheid weet je het natuurlijk maar nooit.
Op hoop van zegen dan toch maar doorgelopen. Weer liep ik op mezelf af en wachtte ik tot de deuren openden. En eindelijk, eindelijk doemde daar een receptiebalie op. Ik slaakte een zucht van verlichting en meldde me bij de portier. Een kwartier later zat ik nog wat verward een sollicitatiegesprek te voeren en stiekem ben ik blij dat het niks is geworden. Ik moet er niet aan denken elke ochtend zo'n totaal bizarre entree door te moeten maken!