ikea

Ik hou van de Ikea. Je mag mij midden in de nacht wakker maken voor een tripje naar het blauwgele woonparadijs. Ik kan dat veilig zeggen aangezien ik de eerste Ikea die 's nachts open is nog tegen moet komen. Niet dat ik gezocht heb...
Rondkijkend in mijn huis moet ik ook concluderen dat ik een grootafnemer van het Zweedse meubelwarenhuis ben. In een oogopslag zie ik een Klippan, drie Billy's, een Benno, twee Jeffs, drie Lacktafeltjes en een Lunna. Ik woon in een Ikeacatalogus!
Het liefst ga ik met mijn vader naar de Ikea. We maken er altijd een feestje van. Zo doen we elke keer alsof we voor de eerste keer gaan. Steeds weer laten we ons verrassen door alles wat de interieurhemel herbergt. Zo storten we ons bij elke zuil vol enthousiasme op de meetlinten en de potloodjes. In koor roepen we uit: "Meetlinten! Potloodjes! Dat is handig! En die mag je gewoon pakken? Die nemen we mee!" En zo kom ik na elk Ikeabezoek met zakken vol potloodjes thuis.
Als we vervolgens door de toonzalen lopen, zetelen we ons prinsheerlijk in de diverse interieurs. Elke bank zal door ons geprobeerd worden. Rustig observeren we de voorbijgangers. Na een tijdje echter gaan we ons altijd hardop afvragen wat al die vreemden in onze kamer doen. Dat is het moment waarop mijn moeder meestal wat afstand van ons neemt en net doet of ze ons niet kent.
Het mooie aan de Ikea is ook dat je er niet met een doel naar toe hoeft te gaan. Het is voldoende er te zijn. Eerst heb je de voorpret tijdens de heenreis. Vervolgens is daar het walhalla waar je mag verkeren. En dan eindig je met armen vol spullen waarvan je niet wist dat je ze nodig had, maar die op weg naar de kassa plots onmisbaar leken. En de potloodjes natuurlijk. Altijd de potloodjes.