sporten

Dit jaar heb ik al vier keer gesport. Dat klinkt amper als een prestatie, maar voor mij is dat een indrukwekkend aantal. Terwijl ik vroeger toch best heel sportief was.
Ik ben ooit begonnen met gymnastiek. Mijn moeder vertelt tijdens verjaardagen nog steeds trots over mijn fabuleuze koprollen. Ook heb ik een blauwe maandag aan Joegoslavisch volksdansen gedaan, maar dat kun je amper een sport noemen. Verontrustend genoeg kan ik wel nog steeds een liedje over de rivier de Rhône zingen. Ook zou ik onder grote dwang waarschijnlijk de dans met de bezem nog wel uit de krochten van mijn brein op kunnen diepen. Onder héle grote dwang! Later bracht ik dagen door op de plaatselijke tennisclub waar ik nog eens clubkampioen ben geworden. Ik was dus heus wel sportief.
Maar de laatste tien jaar is daar nog maar weinig van over. Het is zelfs zo dat ik consequent weigerde de skivakantie zo te noemen. Een vakantie waarbij dusdanig veel lichamelijke inspanning van je gevergd wordt kun je geen vakantie noemen. Gewoon wintersport dus. Of winters strafkamp in de sneeuw. Afzien in de kou, terwijl je potentieel dodelijke toeren uithaalt op twee smalle latjes op een steile helling. Alles behalve vakantie, lijkt mij.
Dit jaar beter ik mijn leven. Al vier keer. Het is nu zelfs zo dat mensen me mee proberen te krijgen naar sporten. Zo vroeg vriendin K. me mee te gaan naar een cursus Krav Maga. Dit is een Israëlische verdedigingskunst. Maar eigenlijk is het gewoon een cursus die je leert iemand helemaal verrot te schoppen, onder het mom van kunst. Ik heb het zelfs even overwogen. Tot ik las dat het elf euro per keer moest kosten en ik me daarvoor ook nog diep in Amstelveen moest wagen. Tja, dan houdt het toch een beetje op.
Sporten, het moet vooral niet te veel moeite kosten.