karaoke

Het hoogtepunt van mijn vakantie afgelopen zomer vond plaats op de camping waar wij stonden.
Het was een hele leuke, rustige camping. We voelden ons wel een beetje de buitenbeentjes aangezien ongeveer alle andere gasten al sinds hun prille jeugd op deze camping kwamen. We hadden onze tent ook helemaal aan de rand van de camping neergezet. Konden we de overige mensen goed observeren.

Later bleek deze plek naast de rotsen een potentieel gevaarlijke plek. De tenten die daar een paar jaar eerder hadden gestaan waren na een hevige regenval totaal verzwolgen door de kolkende, buiten zijn oevers tredende rivier. We leven het leven op het randje, blijkbaar...

Op de camping werd elke dag wel iets georganiseerd. Wandelingen door de natuur, jeu de boulestoernooien, fietstochten en tot onze grote schrik: een karaoke-avond. En natuurlijk net op de avond dat we geen zin hadden om op één pit een maaltijd in elkaar te flansen.

Een beetje bevreesd namen we plaats op het terras. Als we een beetje door aten konden we vast weg zijn voordat het feestgedruis zou losbarsten. Niet dus. Tijdens de koffie werd de semi-professionele apparatuur aangesloten en meldden zich de eerste kandidaten.

Er waren veel kandidaten. Niet iedereen kon even goed zingen. De meesten deden duidelijk mee onder het motto 'meedoen is belangrijker dan winnen'. Dat motto is mijns inziens klinkklare onzin; uiteraard is winnen veel belangrijker dan meedoen. Daarom deed ik ook niet mee.

Hoewel we eigenlijk hadden willen vluchten konden we ons toen de feestvreugde losbarstte daar toch niet aan onttrekken. Stiekem vermaakten we ons opperbest. De ene na de andere campinggast kweelde popliedjes en Franse chansons onze kant op. Achter de kandidaten werd op een groot scherm het optreden verrijkt met videoclips van de nummers. De stemming kwam er steeds beter in.

Naast alle vrienden, gezinnen en andere groepen mensen die er behoorlijk amateuristisch en vooral vals op los zongen, was er ook een persoon die het hele gebeuren bloedserieus nam. Een eenzame langharige hippie. Eerder had hij al een lied van Edith Piaf bovengemiddeld aardig ten gehore gebracht, maar voor zijn reprise liet hij zijn oog vallen op het niet erg hippieachtige I just called to say I love you. Dit optreden zou het hoogtepunt van mijn vakantie worden.

Op het moment dat de eerste tonen van het Stevie Wondernummer uit de speakers schalden startten ook de videobeelden. Waar de meeste nummers voorzien waren van een officiële videoclip hadden ze voor dit nummer een andere bron aangeboord. Een film. En niet zomaar een film. In de rechterbovenhoek van het scherm was een Playboylogo te zien. Al snel verscheen een naakte vrouw levensgroot op het scherm. En nog een. De vrouwen hadden het erg knus samen.

Op het terras ontstond geroezemoes. Er werd gelachen, ogen van kinderen werden bedekt en pubers begroetten enthousiast wat er op het scherm te zien was. Iedereen verwachtte dat de karaokemevrouw de band wel zou stoppen, maar in Frankrijk is het blijkbaar zeer gebruikelijk op familiecampings softporno op groot scherm te vertonen. Ook de hippie toonde zich onaangedaan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was zong hij met hart en ziel dat hij alleen maar belde om ons te vertellen dat hij van ons hield. Een waarlijk hoogtepunt.