verliezen/winnen

Ik kan niet tegen mijn verlies. Ik kan heel erg niet tegen mijn verlies.

Gezelschapsspelletjes vormen een grote uitdaging voor mij. In sommige gezinnen vormt een spelletje risk of monopoly wellicht een bron van plezier of tenminste van ontspanning. Zo niet bij ons. Zolang ik er goed voorsta en ik alle mogelijkheid heb het spel als winnaar af te sluiten gaat het prima. Dan heb ik er zelfs lol in.

Zodra de kansen echter keren en het spelverloop doet vermoeden dat ik wel eens niet als kampioen uit de bus kan komen vormt zich een donker wolkje boven mijn hoofd. Onmiddellijk is het spel stom, houdt iemand zich niet aan de regels of heeft zusje M. weer eens uitzonderlijk veel geluk.
Verder is het spel eigenlijk een belediging voor mijn intelligentie, dus waarom ik mij überhaupt tot participatie heb laten verleiden...

Duidelijk is dat het voor iedereen eigenlijk beter is als ik het spel winnend afsluit.

De rest van de wereld denkt daar anders over. Mensen lijken er een duivels plezier in te hebben ervoor te zorgen dat ik vooral niet win. Het schijnt namelijk dat ik naast een slechte verliezer een nog veel slechtere winnaar ben.

Nu is het wel zo dat ik ervan geniet als ik een spel als glorieuze winnaar afsluit. Ook zou het zo kunnen zijn dat ik daar dan misschien wel voorzichtig een opmerking over kan maken naar de verliezers (LOSERS!). Verder zou het zo kunnen zijn dat ik de verliezers de eerstvolgende keren dat ik ze zie nog eens herinner aan hun nederlaag. Dat ik aan mezelf refereer als onverslaanbaar. Ik heb misschien wel eens met mijn hand de letter L uitgebeeld op mijn voorhoofd. Iemand bruut hard uitgelachen. Maar dat doen winnaars toch?

Deze acties zorgen er in ieder geval voor dat wanneer ik een spelletje speel, ik niet slechts één tegenstander heb, maar meteen een hele groep. Het gaat mensen er niet eens meer om dat ze zelf winnen, als ze er maar voor kunnen zorgen dat ik in ieder geval niet win.

Als er eieren gezocht worden met Pasen, kun je er vergif op innemen dat 'vriendin' K. haar buit met vriend J. samenvoegt zodat de kans dat ik win verkleind wordt. En met een vriendschappelijk spelletje Buzz is iedereen erop gebrand mijn punten te stelen. Of mij een taart in mijn gezicht te werpen. Des te zoeter voelt de overwinning als ik er dan toch met de bokaal vandoor ga.

Totdat je uitgesloten wordt van meedoen. Laatst had ik blijkbaar mijn overwinning zo enthousiast gevierd dat mij bij het eerstvolgende spelletje verteld werd dat ik niet mee mocht doen. Ik mocht toekijken. En mijn mond houden.

Dat was even schrikken.

Gelukkig kon ik plaatsnemen naast de copieus van versgebakken scones, huisgemaakte lemoncurd en clotted cream voorziene tafel. Dat verzachtte de pijn. Aanzienlijk. Droeg eigenlijk volop bij aan de feestvreugde.

Ik ben eruit. Spelletjes met mij zijn niet leuk. Als ik verlies vliegen de borden en stukken door de kamer en als ik win ben ik ook bijzonder onaangenaam. De beste oplossing blijkt te zijn me van spelletjes uit te sluiten en van veel heerlijk eten te voorzien.

Daar kan ik mee leven.