goudlokje

Brunchen is één van mijn favoriete activiteiten. Vooral het feit dat je eerst kunt uitslapen en meteen daarna over kunt gaan tot eten, spreekt me erg aan. Met enige regelmaat ga ik in het weekend met Vriendinnetje J. uit brunchen. Zo ook enige weken terug.

We struinden heerlijk rustig naar onze vaste brunchgelegenheid en ploften neer op de bank aan de leestafel waar we meteen alle weekendedities van de kranten confisqueerden. Bestellen hoefden we niet, aangezien we er zo vaak komen dat de alleraardigste meneer die er altijd is al precies weet wat we willen hebben. Vervolgens maakten we een hele hoop tijd zoek met het lezen en vooral voorlezen van opvallende berichten.

Met een voldaan gevoel verlieten we 's middags het brunchparadijs om ons te zetten aan de rest van de zaterdagmiddagactiviteiten. Enige tijd later bemerkte Vriendinnetje J. tot haar schrik dat ze haar telefoon kwijt was. Met mijn telefoon belde ze haar eigen nummer in de hoop dat er een eerlijke vinder op zou nemen. Gelukkig nam de alleraardigste meneer van de brunchroom op en kon zij even later haar telefoon weer in de armen sluiten.

"Eind goed, al goed", denk je dan. De werkelijkheid bleek minder rooskleurig. Wij waren beiden namelijk glad vergeten dat wanneer ik Vriendinnetje J. bel er een foto van mij in beeld verschijnt. Daarnaast schalt er een liedje dat over mij gaat uit de telefoon en verschijnt ook een wat ongebruikelijke naam in beeld. "Ach, misschien heeft hij niks gezien", hoopte ik nog.

Toen de alleraardigste meneer echter de week daarop mijn koffie met een welgeplaatst "en een cappuccino voor goldie locks" neerzette wist ik genoeg. Op zoek naar een nieuwe brunchgelegenheid.

.